Կեղծում էի ինձ,

Այնքան հմտորեն,

Ասես, իմ բոլոր դիմակներից դեն

Կեղծիք ունեի դեմքի փոխարեն,

Կեղծում էի ինձ

Տարերայորեն:

Երբ լացն էր անզուսպ կոպերս թակում,

Ծիծաղում էի խելագարի պես,

Վար էի ընկնում մի լացով նկուն, 

Որ դու իմ խինդը, խավար, չտեսնես,

Մենակ էի ես:

Խաբում էի ինձ,

Այնքան անճարակ,

Ասես, ոչ մի սուտ կյանքում չեմ ասել,

Ներսումս մի թեժ, անիրավ կրակ,

Դարձրել էր միտքս մահվան կարուսել,

Զուր էր թե հուսալ, թե տարակուսել:

Բայց հետո գտա

Կեղծիքներից դեն,

Գտա իմ կյանքի կորած լույսերը,

Երբ սպասում էր ինձ միմիայն գեհեն,

Եդեմի այգի տվեց ինձ սերը:

Պատյան եմ դնում ցավի սուսերը…