Ես մի ամբողջ հավերժություն վերապրեցի վայրկյանը.
Ոչնչացումն էության եկավ դիմակով գիշերի,
Ապավինեցի ամենին, ինչ կեղծ էր, նյութական էր
Ու անտեսեցի մոլեգին ճիչն իմ մեռնող հուշերի:
Ես վերապրածս փոշիացրեցի հանուն ոչինչի.
Մի մեծ ոչինչ կար՝ թվում էր ամենն, ինչ որ ես ունեմ,
Ու հոգեվարքում դեռ արձագանքող իմ վերջին ճիչի
Խավարեց մռայլ ու մեռավ մի պահ իմ աշխարհն ամեն:
Վերածնունդս հրաշք չէր, բնավ, ես կյանք ունեի,
Մի կյանք դեռ չապրած, կյանք չվայելած ու չտառապած,
Բայց իմ մեջ ապրեց ու երկար ապրեց ոչինչն ամայի,
Ու այն դեռ երկար կլանեց կյանքում սիրո ամեն կայծ:
No comments:
Post a Comment