ԱՆՔՆՈՒԹՅՈՒՆ

Կեսգիշեր, պաղ մշուշ, շշուկներ,

Արթնանում է մռայլ մի մորմոք,

Ու գիշերն ինչպես չար մարդակեր,

Հոշոտում է հոգիդ անամոք:

Հին մտքեր, հին մեղքեր, հնություն,

Սև բորբոսն է քաղաքը քանդում,

Թափառում է փոշոտ փողոցում

Մի քամի անանուն ու անտուն:

ՈՒ վայում է քանդված մայթերին

Մի քամի, հին քամի իմաստուն,

Ու ցրում աստղային եթերում,

Սառցամած մառախուղը տրտում:

Ու սպասում, ու ստվերներ, լուսաբաց,

Արեգակն է գիշերը ջնջում,

Զարմացած ու նաև զարհուրած՝

Ամոքում ես փնջում ու ննջում: