Իմ մռայլության ու
մորմոքների օվկիանոսում մի փոքրիկ կղզի ունեի հույսի համար: Դու այնտեղ սփոփանքի կառամատույց
հիմնեցիր՝ հույսով բարձված նավերին հանգրվան, իսկ հետո արդեն միայն վհատության
նավեր ուղարկեցիր իմ կառամատույց…
Դու ամեն անգամ նոր
մարդկանց դեմքերով իմ առաջ ելար՝ նորանոր նավեր ուղարկելով իմ թշվառ կղզի: Այդ նավերը
զինված էին հուսահատության, ցավի, խավարի ականներով, բայց և հզորագույն զենքն էին բերում
իմ փոքրիկ կղզյակ ՝ ատելությունը…
Իմ կղզում ատելությունը
դարձավ բռնակալ, իսկ ներումը գահնըկեց արեց բռնակալին:
Կարծեցիր՝ հաղթել ես, երբ իմ կղզին դարձավ ատելության, մորմոքների,
խավարի, մռայլության մի կղզյակ… Բայց այն պարզապես մի կղզյակ էր երջանկության ու հույսի օվկիանում…
No comments:
Post a Comment