Նորից ճշմարտության մասին...

‘Trust me’.

Any time you say this I think, ‘Should I…?’

There was a time when I used to trust anyone. Anything the people say was the only truth to me. I was a little child then. 

Why I started to notice, that those truths the people gave me were so discrepant?...

 My palace of truth was crashed so silent and soft, like e feather were falling down on a carpet on the floor. Since then I am very careful with the words the people say me. I don’t trust anyone who says me something as I have discovered that the people around me are not kind enough to tell me the truth. But sometimes I think that it’s me, who is not enough kind to worth having  truth...

Today you said, ‘trust me’.

Հավատա ինձ:

Ամեն անգամ, երբ ասում ես դա, ես մտածում եմ. ՙԻսկ պե՞տք է որ…՚

Կար ժամանակ, երբ ես հավատում էի յուրաքանչյուրին: Ինչ էլ որ մարդիկ ասեին, ինձ համար միակ ճշմարտությունն էր: Այն ժամանակ ես դեռ փոքրիկ երեխա էի:

 Ինչու՞ սկսեցի նկատել. այն ճշմարտութունները, որ մարդիկ տալիս էին ինձ, այդքան հակասական էին... 

Իմ ճշմարտության ապարանքը խորտակվեց այնքան լռին և փափուկ, ասես, հատակին ընկնող մի փետուր լիներ: Այդուհետ ես չափազանց զգույշ եմ այն բառերի հետ, որ մարդիկ ասում են ինձ: Չեմ վստահում ոչ ոքի, ով ինձ ինչ-որ բան է ասում, քանի որ հայտնաբերել եմ, որ իմ շուրջը եղած մարդիկ բավականաչափ բարի չեն, որ ասեն ինձ ճշմարտությունը: Սակայն երբեմն ես մտածում եմ, որ այդ ես եմ, ով բավականաչափ բարի չէ ճշմարտությունն ունենալու համար...

Այսօր դու ասացիր. ՙՀավատա ինձ՚: