Երջանկության

Այս կապկումը թշվառ

Ունայնության

Մի այնպիսի անդունդ էր պաղ նետում վհատ հոգին,

Որ հուսահատությունն էր դառնում

Քո մեղքը մեծագույն:

Վհատությունը քո հոգու

Գալիս է լուռ՝

Սոսկումներով ու սպասումով

Գալարումով պաղ վիշապի

Խոնարհությամբ հրեշտակի

Ու դիվային մութ հեգնանքով,

Գալիս է՝ խեղդելու վերջին շունչը հույսի…

Ու չարություն չկա, չկա և բարություն

Անասնական մի հեզությամբ

Դու ենթարկվում ես ալիքին բախտ-տարերքի

Ու խոնարհումն այն վեհացնող հեզությունը չէ արդեն,

Որ հասու է միայն մարդ արարածին,

Այլ՝ անգիտակից տաշեղի վազք գետի խռով հորձանուտում.

Քեզ ոչ մի տեղ ափ չի նետում դեգերումը թշվառության,

Որ ամփոփված է

Քո իղձերի մնացորդից կերտված տձև մի անոթում…

Չես աղոթում…