‘Trust me’.
Any time you
say this I think, ‘Should I…?’
There was a
time when I used to trust
anyone. Anything the people say was the only truth to me. I was a little child then.
Why I started to notice, that those truths the people gave me were so discrepant?...
My palace of truth was crashed so silent and soft, like e feather were falling
down on a carpet on the
floor. Since then I am very careful with the words the people say me. I don’t
trust anyone who says me something as I have discovered that the people around
me are not kind enough to tell me the truth. But sometimes I think that it’s
me, who is not enough kind to worth
having truth...
Today you said,
‘trust me’.
Հավատա ինձ:
Ամեն անգամ, երբ ասում ես դա, ես մտածում եմ.
ՙԻսկ պե՞տք է որ…՚
Կար ժամանակ, երբ ես հավատում էի յուրաքանչյուրին:
Ինչ էլ որ մարդիկ ասեին, ինձ համար միակ ճշմարտությունն էր: Այն ժամանակ ես դեռ փոքրիկ
երեխա էի:
Ինչու՞ սկսեցի նկատել. այն ճշմարտութունները, որ մարդիկ տալիս էին ինձ,
այդքան հակասական էին...
Իմ ճշմարտության ապարանքը խորտակվեց այնքան լռին և փափուկ, ասես,
հատակին ընկնող մի փետուր լիներ: Այդուհետ ես չափազանց զգույշ եմ այն բառերի հետ, որ
մարդիկ ասում են ինձ: Չեմ վստահում ոչ ոքի, ով ինձ ինչ-որ բան է ասում, քանի որ հայտնաբերել
եմ, որ իմ շուրջը եղած մարդիկ բավականաչափ բարի չեն, որ ասեն ինձ ճշմարտությունը: Սակայն
երբեմն ես մտածում եմ, որ այդ ես եմ, ով բավականաչափ բարի չէ ճշմարտությունն ունենալու
համար...
Այսօր դու ասացիր. ՙՀավատա ինձ՚: