There is a spring in the little town... /Փոքրիկ քաղաքում գարուն է...

Evening. I am walking along the slimy and lonely streets.

The rain is crying…

It is a spring. It is a rainy, pale, roily, sad spring. It is an autumny spring, but without the cheerful colored leaves of the autumn… The first, frightened spears of the spring are colorless and inspirit.

It’s raining all the time.

Under the black clothes, covered by the black umbre
lla in the ghostly town I’m walking like a ghost myself either.

Black! It is the ՙwilly-nilly՚ color of the slimy, dirty streets…

There are rare wayfarers with black clothes and gloomy faces.

There are few black cars passing by with noise and there is the black silence again…

It’s a mausoleum impression. May it be a lost ray of sun to tint purely the pale colors. There is no!

The clouds are persistently hiding the spring I’m looking for.

I’m on my way home.

Died spring! I’m died either…

I’ll stay died like this for a while- the gloomy impression of the town is hardly giving up…

Երեկո: Քայլում եմ գարնանային ցեխոտ ու ամայի փողոցով...
Քամին լալիս է...
Գարուն է` անձրևոտ, գունատ, պղտոր, տխուր գարուն: Աշունոտ գարուն է, բայց առանց խայտաբղետ տերևների... գարնան առաջին, վախվորած ծիլերն էլ դժգույն են ու անկենդան:
Անձրևում է...
Սև հագուստով, սև անձրևանոցի ներքո անէանում է նյութական մարմինն ու ուրվականացած քաղաքում ես էլ եմ քայլում որպես ուրվական...

Սև` ցեխոտ կամ փոշոտ փողոցներում ՙճարահատյալ՚ գույն...

Հատուկենտ անցորդներ` սևազգեստ, մռայլ...
Մեկ-երկու սև մեքենա են աղմուկով սլանում, ու էլի սև լռություն...
Դամբարանային տպավորություն է: Գոնե արևի մի մոլորված շող լիներ, որ պայծառ թրթիռ հաղորդեր խամրած գույներին` չկա՛: Ամպերը համառորեն թաքցնում են իմ որոնած գարունը...
Վերադառնում եմ տուն:

Մեռած գարուն... Ես էլ եմ մեռած...

Դեռ որոշ ժամանակ այսպես մեռած կմնամ. քաղաքի թողած մռայլ տպավորությունը դժկամությամբ է ցրվում...