Aλφα: Դատավճիռ

Friday, September 13, 2013

Դատավճիռ

- Ես չեմ սպանել նրան, ես միայն կերել եմ ճահիճը նետված դիակը,- արդարացավ ալիգատորը:

Մարդիկ նրան չհավատացին:

Մահապատիժ՝ վճռեց Լինչի դատարանը:

Կոկորդիլոսի դիակը ճահիճը նետեցին:

No comments:

my poems

* * *

Իմ հոգին, գուցե, պայծառ էր այնքան,

Որ ինձ պարուրած այս թախիծն անգամ,

Չէր կարող լինել այդքան անսահման,

Եվ հաղթել նրան…

Իմ հոգին այնքա՜ն ջինջ էր ու մաքուր,

Այնտեղ վառվում էր բարության մի հուր,

Երբեք չէր եղել նա այսքան տխուր

Լքված ամենուր…

Իմ հոգում, սակայն, ջերմ անկյուններ կան,

Եվ դրանք ընդդեմ չարքերի դժկամ,

Կմնան մաքուր, վեհ ու իրական,

Քանի դեռ ես կամ…

***

Իմ ժամանակը,

Ձեր ժամանակին,

Զուգահեռ անցավ,

Իմ ամբողջ կյանքը

Նետի թռիչքով

Թեթև սլացավ,

Թռիչքի պահին,

Չգտան ինձ դավ,

Դառնություն ու ցավ,

Ու կյանքն անցողիկ

Մի ակնթարթում

Իսպառ չքացավ:

Ինձ շատ քիչ թվաց

Դարն իմ ավարտված

Երջանիկ կյանքի,

Ես աշխարհ եկա,

Որ այրվեմ հրով

Նոր երազանքի,

Թախիծն ինձ արդեն

Չէր թվում մութ ստվեր

Մտքի ցնորքի,

Ես երջանկություն

Տվեցի հանուն

Պարզունակ ձիրքի:

Բայց այս նոր կյանքում

Ինձ համար ձիրքը

Դարձավ վառ փարոս,

Իմ ժամանակը`

Ձեր ժամանակին

Զուգահեռահոս,

Թեև կորցրեցի,

Բայց ես երբևէ

Չեմ ասի` ափսո՜ս,

Պարզունակ ձիրքից

Հանճար կքամեմ`

Թախծելով անխոս:

***

Լռեք, խնդրում եմ,

Ես խենթանում եմ,

Մի ստիպեք կրկին,

Իմ խելառ կյանքի

Էջերը թերթել,

Աչքերս թարթել,

Ու զգալ իմ դեմքին

Հպումն արցունքի:

Ներեք, խնդրում եմ,

Այնքան տրտում եմ,

Ցավ եմ պատճառել,

ՈՒ ցավով այրվել,

Մենակ եմ անչափ,

Սիրտս ափեափ

Լեցուն է հրով,

Սակայն ոչ սիրով:

Սիրեք, խնդրում եմ,

Եվ կրկին խնդրում,

Սիրեք անպայման,

Սիրեք հավիտյան,

Ձեր սերն իմ հոգու

Ցավն է ամոքում,

Այն սեր կդառնա

Ու ձեզ կմնա:

Ապրեք, խնդրում եմ,

Ես ձեզ սիրում եմ,

Մարդիկ աշխարհի,

Սիրում եմ բարին,

Որ ձեր սրտերում,

Երբեք չի մարում,

Այլ կյանք է դառնում,

Ու հավերժանում:

* * *

Մի գունատ գիշեր արտասվեց թաքուն,

Արտասվեց մթին երկինքը խավար,

Մի թախծոտ ուրու գտավ ինձ անքուն

Ու հուշիկ երգեց միայն ինձ համար:

Քամու շրշյունով նա խոսեց ինձ հետ,

Անձրևի ձայնով երգեց ողջ գիշեր,

Բայց չքվեց ուրուն, հեռացավ հավետ`

Թողնելով թախիծ, մենություն, հուշեր:

Այժմ ես գիտեմ, երբ քամի դառնամ,

Երբ անձրևի հետ իջնեմ երկնքից,

Ես էլ այն աշնան ուրույի նման

Կբերեմ ինձ հետ լուսավոր թախիծ:

Վ. Տերյանի հիշատակին

* * *

Մի ճերմակ թռչուն, խավարից խոցված,

Գլորվեց անունդ,

Իմ հույսի վերջին փոշին հոշոտված`

Չարքերին սնունդ:

Մի ունայնություն աշխարհին իջավ

Ու վհատություն,

Մարդկային սիրտը հանկարծ չարացավ,

Հայտնվեց բանտում:

Եվ միայն այդժամ մտքերը բարի

Պայքար սկսեցին,

Մնացին ազնիվ, աննկուն, արի,

Ուստի հաղթեցին:

Մի ճերմակ թռչուն խավարից հանկարծ

Երկինք սլացավ,

Իմ հույսի հյուլեն, լույսով հագեցած,

Լույս օվկիան դարձավ:

* * *

Միայն մի ուրու՝ խավարին ընդդեմ
Ելավ ու գոչեց՝ ես չեմ վախենում
Մյուսները՝ մռայլ, վախկոտ, տխրադեմ,
Լուռ թաքնվեցին անափ խավարում:

Միայնակ ուրուն կոչ արեց դառնալ,
Բայց ոչ մի տեսիլ նրն չլսեց,
Խավարը փորձեց գրոհել, սպառնալ,
Միայնակ ուրուն ժպտաց, աղոթեց:

Աղոթեց լույսին, ու արև ծագեց,
Բայց ուրուները՝ խավարում պահված,
Լոկ զարհուրեցին արևածագից
Եվ մնաց ուրուն միայնակ կանգնած…

* * *
Իմ ազատության սահմանը խիղճն է՝
Իմ երբևէ ունեցած բարեկամը մեծագույն…
Նաև իմ կյանքում մեծագույն դահիճն է…

***

Երջանկության դիմակը

Ներդաշնակում է

Իմ դիմագծերին,

Մարդիկ պնդում են,

Որ այդ դիմակը

Իր կեղծ խաղերով,

Հիմար տաղերով

Ինձ շատ է սազում…

Երբ լուռ կանգնում եմ

Հուսահատության

Անդունդի եզրին

Այդ դիմակի տակ

Մարդիկ ոչ զգացմունք,

Ոչ միտք չեն տեսնում…

Ես այդ դիմակով

Դատարկ հնչյուն եմ,

Ծիծաղի պայթյուն,

Իմ ժանտ մենության

Փշածածկ ցավի

Ցուրտ անապատում

Մարդիկ իմ ցավը

Ոչ հասկանում են,

Ոչ էլ նկատում,

Բայց դեռ պնդում են,

Պնդում անդադրում՝

Երջանկության դիմակը

Ներդաշնակում է

Իմ դիմագծերին…

***

Ես թղթին եմ հանձնում իմ խոհերը...

Հետո առանց զարմանքի նկատում,

Որ դրանք անփույթ գրված տողեր են,

Որոնք ինձ անհայտ հեռուն են տանում:

Իմ անուրջներում հանգեր են ծնվում,

Եվ անփույթ գրված տողերն այս, ասես,

Ինձ համար նոր հմայքով են լցվում`

Բացահայտելով աշխարհներ անտես:
/նոստալգիա, 14 տարեկանում եմ այս վերջինը գրել :)/

Friday, September 13, 2013

Դատավճիռ

No comments:

Post a Comment

Subscribe To