Վատնած օրերը վերադառնում են անիմաստ անուրջների տեսքով: Երազանքներոը, որ թև էին տալիս, մի օր դառնում են ճահիճ ու քաշում: Ինչքան շատ ես երազում, այնքան քիչ ես սկսում գործել, ժամանակը, որ առաջ նվիրում էիր կյանքին, հիմա սպառում է իրեն երևակայական ոչնչում, ու կյանքի համը դառնում է տտիպ, դառը, միօրինակ: Հետո գունավոր երազանքները դառնում են դժգույն, տարտամ: Այդժամ երևակայական հրաշալիքի փոխարեն քո առաջ են հառնում նյութականացված անուրջները: Երբեք չի կարելի խառնել երազանքն ու իրականությունը, նման փորձանոթներում ծնվում են մտքերդ խժռող որդեր: Վերջում մարդ դադարում է գործել՝ հավատալով, որ մեծ ու բարի գործեր է անելու, բայց հիմա չէ, մի օր, հետո...
No comments:
Post a Comment